چرا دریاچه الیمالات به نگین مازندران معروف است؟ - عینکی متفکر

به گزارش عینکی متفکر، برای بسیاری از ایرانی ها سالی یک بار شمال رفتن آنقدر حیاتی است که اگر به سواحل خزر سرنزنند سالشان تحویل نمی گردد. انگار این منطقه برای خیلی از ما قرار نیست هیچ وقت تکراری گردد. معجزه هایی مثل دریاچه الیمالات در جنگل های شمال به ما می گویند که برای کشف اینجور جاها باید سالی چندبار راهی این جهت شویم.

دریاچه الیمالات کجاست؟

دریاچه الیمالات در شهر نور و استان مازندران قرار گرفته. بعد از حدود 8 کیلومتر رانندگی در جاده نور-چمستان باید به سمت فرعی دریاچه منحرف شویم. اگر هم قصد رفتن به شهر نور را نداریم باید از جاده هراز به سمت آمل حرکت کنیم و از کمربندی آمل وارد چمستان شویم. این بار هم وارد جاده چمستان- نور می شویم و به سمت نور حرکت می کنیم. نرسیده به این شهر و حدود 40 دقیقه بعد وارد فرعی دریاچه در سمت چپ جاده می شویم.

ورود به منطقه برایمان کمی هزینه دارد؛ اما این هزینه آنقدری نیست که ما را پشیمان کند. البته اگر ماشین را همان جا پارک کنیم باز باید مبلغی بدهیم تا وارد شویم. از ابتدای این جاده تا دریاچه حدود سه کیلومتر راه است و دسترسی به آن هم راحت نیست. باید ماشین را پارک کنیم و پنج دقیقه ای را پیاده از بین درخت ها بگذریم تا به یک پل برسیم. اگر روز خلوتی باشد می توانیم روی پل برای گرفتن چند عکس بایستیم.

جاهای تماشای آمل که باید رفت

چرا به الیمالات برویم؟

اول اینکه مهم رسیدن نیست. جهت عبور از جنگل کشپل خودش آنقدر زیباست که ما را مجبور می نماید چند دقیقه یک گوشه برای تماشا این حجم از زیبایی کنار بزنیم. می توان سوار قایق های اجاره ای دریاچه هم بشویم و برای رفتن به وسط دریاچه پارو بزنیم. قیمت قایق پدالی دو نفره 12 و چهار نفره هم 22 هزار تومان است.

گاهی با شفاف بودن آسمان حتی کف دریاچه به همراه سنگ های درشتش را می توانیم ببینیم. اگر خوش شانس باشیم مه روی سطح آب می نشیند و صورت مان را آرام آرام خیس می نماید؛ اتفاقی که به ندرت دیده می گردد.

یکی از دلایلی که دریاچه الیمالات را به جای شلوغی تبدیل نموده، نزدیکی آن به تهران است. فاصله 270 کیلومتری این سد خاکی با مرکز باعث می گردد تهرانی ها در سه ساعت و 45 دقیقه به اینجا برسند.

جاذبه های نزدیک

لاویج: اگر در اطراف دریاچه چادر زدیم بدون نگرانی از رسیدن شب می توانیم اطرافش گشتی بزنیم و روز بعد سری به روستای لاویچ بزنیم. این روستا حدود 21 کیلومتر تا چمستان و 50 دقیقه تا الیمالات فاصله دارد و راهش از یک جهت بسیار پر پیچ و خم می گذرد.

در جهت از آبشاری به نام حرام او هم می گذریم. این روستا به آب گرمش معروف است. بعضی از مسافران برای مداوای بیماری های پوستی و پادرد وارد دوش های آب گرمش می شوند. عسل لاویج هم در کل ایران معروف است و به عنوان سوغاتی می توانیم کمی از آن را به شهرمان ببریم.

جوربند: یکی دیگر از روستاهای توریستی این اطراف هم جوربند است که تا الیمالات نیم ساعت فاصله دارد. ویلاهای زیادی اینجا ساخته شده، اما جوربند را به دریاچه مصنوعی و پارک های جنگلی اش می شناسند.

جنگل واز: جنگل واز هم از چمستان می گذرد. بعضی از دوچرخه سواران از جوربند و ارتفاعاتش خود را به آمل می رسانند. این مسافت حدود 80 کیلومتر دارد و هر کسی که به صورت حرفه ای دوچه سواری را بلد باشد ریسک عبور از این جاده خاکی پر از پیچ و خم را به جان می خرد. بعضی از افراد هم از رزن وارد این جنگل می شوند و بعد از آمل خارج می شوند. گروهی هم به جای دوچرخه، خودروهای شاسی بلند و تورهای آفرودسواری را برای گذشتن از واز انتخاب می نمایند.

راهنمای سفر به دریاچه فراخین

کجا اقامت کنیم؟

بیشتر افرادی که به تماشا این دریاچه می آیند در روستای چمستان ساکن می شوند. روستای چمستان در 17 کیلومتری نور است و ویلاها و سوییت های زیادی برای اجاره به مسافران دارد. در شهر نور هم خانه های مختلفی برای اجاره وجود دارد، ولی اگر بعضی ها هم در محوطه اطراف دریاچه کمپ می زنند. هتل های نور هم می تواند یکی از انتخاب ها برای اقامت باشد.

چه وسایلی بیاوریم؟

اگر قرار است شب همان جا بمانیم باید همراه مان چراغ قوه و پاوربانک باشد. علاوه بر آن به خاطر وجود حشره هایی مثل مگس می توانیم کرم های ضد حساسیت را هم در وسایل مان بگذاریم. در هر فصلی از سال که به اینجا بیاییم برای شب احتیاج به پتو داریم. گذاشتن زیرانداز در وسایل مان برای ماندن در چادر یا آلاچیق هم لازم است. بهتر است برای پیاده روی دور دریاچه با یک جفت کفش ورزشی سفر را آغاز کنیم و با کوله سبک راه بیفتیم. لباس گرم هم باید همراه مان باشد.

چوب ماهی گیری را فراموش نکنیم؛ مردم محلی هم گاهی برای گرفتن کپور و قزل آلا به دریاچه الیمالات می آیند. اگر ماهی گیر هم نباشیم حداقل می توانیم تلاشمان را بکنیم.

بیاید یک بار هم که شده نگرانی امکانات رفاهی را به دلمان راه ندهیم. در اطراف دریاچه رستوران و فروشگاه برای خریدهای محدود و آلاچیق برای چادر زدن و سرویس بهداشتی وجود دارد. از فروشنده های اطرافش هم می توانیم یک کاسه آش دوغ با نعناع سرخ نموده بخریم و لذت زندگی را ببریم.