دایی: پاس گلم به خداداد مهمتر از تمامی گل های دوران حرفه ای ام بود، سعی می کنم صدای مردم باشم - عینکی متفکر

به گزارش عینکی متفکر، مهاجم پیشین تیم ملی فوتبال ایران در یک گفت وگوی مفصل درباره مسائل مختلف صحبت کرد و از پاس گلش به خداد عزیزی به عنوان لحظه ای خاصی یاد کرد.

به گزارش عینکی متفکر، علی دایی به مدت پانزده سال و نیم با 109 گل زده رکورد رجحانن گلزن تاریخ فوتبال در رده ملی را در اختیار داشت تا ماه گذشته که کریستیانو رونالدو رکورد او را شکست. دایی در گفت وگو با مجله GQ خاورمیانه گفت: مردم شاید فکر نمایند که من بابت سؤالاتی که درباره رونالدو می گردد، ناراحت می شوم اما صادقانه می گویم که چنین چیزی نیست. کریستیانو شخصیت ورزشی فوق العاده ای است و از دید من بیرون از زمین هم یک جنتلمن است. او در فوتبال یک قهرمان است و باعث افتخار است که حالا او رکورددار رجحانن گلزن در رده ملی است.

مهاجم پیشین تیم ملی فوتبال ایران که در سال 2006 از بازی های ملی خداحافظی کرد، صحبت های خود را اینطور ادامه داد: فوتبال و رکوردها بخشی از زندگی من هستند اما چیزهای بیشتری برای من وجود دارند. من در زندگی و دوران حرفه ای ام چیزهای باارزش زیادی یاد گرفتم. حالا در جامعه سعی می کنم روی مردم تأثیرگذار باشم و صدای آنها باشم. این برای من ارزشمندتر از رکوردهای گلزنی است. اینها چیزهایی است که فراموش نخواهند شد.

دایی که فارغ التحصیل رشته مهندسی متالورژی است و در سن 24 سالگی اولین بازی ملی اش را با پیراهن ایران انجام داد، در بخش دیگری از صحبت هایش گفت: پدرم هرگز نمی خواست من یک فوتبالیست حرفه ای باشم. برای او تحصیل از هر چیزی مهمتر بودبه همین علت هر وقت می خواستم به تمرین بروم، مادرم لباس های ورزشی ام را دزدکی به من می داد.

اسطوره فوتبال ایران که اولین بازی ملی اش را در تاریخ 6 ژوئن 2003 انجام داد، درباره اولین بازی هایش برای تیم ملی در استادیوم آزادی یادآور شد: چند بازی طول کشید تا به فشار موجود در استادیوم آزادی عادت کنم. پس از آن هر چه به خاطر می آورم، جادویی بود و اینکه تمایل داشتیم در هر بازی برای تیم و تک تک هموطنانم بازی کنم. ما باید در زمین هر آنچه که در توان داشتیم را برای آنها به نمایش می گذاشتیم.

وی بعلاوه در یادآوری بازی به یادماندنی ایران با استرالیا در مرحله پلی آف راهیابی به جام جهانی 1998 که تیم ملی پس از اینکه ابتدا با نتیجه 2 بر صفر از میزبانش در ملبورن عقب افتاد، در ادامه کریم باقری یکی از گل های خورده را جبران کرد و سپس خداد عزیزی گل تساوی را روی پاس استثنایی دایی به ثمر رساند تا ایران با این تساوی راهی جام جهانی فرانسه گردد، گفت: آن لحظه (پاس گلش به خداد) مهمتر از تمامی گل های دوران حرفه ای ام بود. هرگز آن بازی را فراموش نخواهم کرد. لحظه معجزه آسایی بود.

علی دایی در ادامه در یادآوری بازی با آمریکا در مرحله گروهی جام جهانی 1998 که ایران به رجحان 2 بر یک رسید و او هم پاس گل رجحان تیمش را ساخت، گفت: پیروزی در آن بازی خاص بود اما ما به عنوان فوتبالیست نشان دادیم که ورزش می تواند فراتر از سیاست باشد. ورزش انسان ها را گرد هم می آورد. ابراز دوستی اجرا شده به وسیله بازیکنان دو تیم پیش از بازی واقعی بود. فکر می کنم آن روز، روز خوبی برای فوتبال و بشریت بود. اینها لحظاتی است که در فکر من باقی خواهند ماند.

مهاجم پیشین تیم ملی ایران که در شکست 2 بر صفر ایران مقابل پرتغال در مرحله گروهی جام جهانی 2006 شانس بازی مقابل کریستیانو رونالدو را داشت که در آن موقع تنها 21 ساله بود را داشت اما در آن بازی نیمکت نشین بود، در یادآوری آن بازی اعلام کرد: مثل روز برایم روشن بود که رونالدو چه بازیکن مستعدی است، حتی در آن موقع. با سطح و کیفیت بازی کریس، سختکوشی او در زمین، مطمئن بودم که بازیکن فوق العاده ای خواهد شد. ناراحت نماینده است که نتوانستم بازی کنم؟ عموماً در زندگی ام، به گذشته نگاه نمی کنم و فکر نمی کنم که اوضاع می توانست چطور متفاوت باشد.

وی بعلاوه درباره مشکلاتی که با محمد مایلی کهن سرمربی پیشین تیم ملی ایران داشت و سه بار از او شکایت کرد، گفت: چند روز طول می کشد تا بتوانم ریشه های مشکلم با مایلی کهن را شرح دهم اما به طور خلاصه می توانم بگویم بزرگترین مسئله، مدیریت ورزش در ایران است. افرادی در فوتبال ایران در رأس کار هستند که هیچ تجربه و درکی از فوتبال ندارند.

دایی که پس از اعلام بازنشستگی در سال 2006 به مربیگری روی آورد و سایپا را به تنها قهرمانی اش در لیگ برتر رساند، در بخش دیگری از صحبت هایش تأکید کرد: می توان گفت که فوتبال عشق و زندگی من است و مربیگری را هم به همان میزان بازیگری دوست دارم اما چنین شخصیتی ندارم که بتوانم در فوتبال با هر کسی کنار بیایم. فوتبال بخش عمده ای از زندگی من است اما کل زندگی ام نیست. انسان آزاده بودن و خودم بودن از هر چیزی مهمتر است.

مهاجم پیشین تیم ملی فوتبال ایران می گوید که تمایلی ندارد مانند فوتبالیست هایی همانند ژورژ وه آ وارد سیاست گردد. وی در این باره گفت: هرگز در ایران وارد سیاست نخواهم شد و شانسی برای این کار وجود ندارد. من هیچگاه به سیاست کاری نداشته ام اما همواره پای مردم کشورم خواهم ایستاد. من تنها یک چهره ورزشی نیستم، بلکه یک چهره اجتماعی هم هستم. اگر ببینم چیزی اشتباه است، اگر ببینم مردم دارند رنج می برند و اگر مشکلاتی وجود داشته باشد، در خصوص این مسائل صحبت خواهم کرد تا صدای شان شنیده گردد. من این را خیلی مهم می دانم.

سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال ایران در خاتمه اعلام کرد: هرگز عشقی که مردم ایران حتی پس از سال های گذشته از خاتمه دوران حرفه ای ام به من ورزیدند را فراموش نخواهم کرد. عشقی هم که من نسبت به آنها دارم، همان قدر قوی است. برای من خیلی مهم است که مردم مرا تنها به عنوان بازیکن فوتبال به یاد نیاورند. می خواهم مرا به عنوان یک انسان به یاد بیاورند.